Heb je wel eens van die dagen dat je denkt… “Ik hoef geen speech te schrijven… voor de moeder van het jaar-award.”
Want als we ergens goed in zijn dan is het onszelf ‘labellen’ aan de hand van wat minder goede (of zelfs slechte) momenten met je kind(eren). Ik hoor het mezelf nog zeggen vanmorgen: “Ik heb hier geen geduld voor, ik ben geen geduldige moeder”. Of, als we weer eens gewezen zijn op niet-georganiseerd-zijn: “Tja, ik ben niet altijd even georganiseerd”. (toch apart dat er mensen – buiten je gezin om – zijn die je daar graag even op wijzen – ik voel mezelf niet geroepen om die observatie van iemand, mocht ik die hebben, met hem/haar te delen, zeker niet ongevraagd)
In de middag verbaasde ik mijzelf met het geduld dat ik toonde toen ik één van mijn kids – die bleef volharden in een leugentje – erop wees dat eerlijkheid het langst duurt. Het was verleidelijk om weer te vervallen in die eeuwige machtsstrijd en mijn gezag weer even te doen gelden… maar, iets in me (dûh… m’n geduld misschien?) deed me anders besluiten. Ik bleef rustig en ging het gesprek rustig aan. Ik probeerde hem te overtuigen… en verdomd… we kwamen eruit!
(Voetbal)Moeders… wees niet zo hard voor jezelf! Denk bij het volgende moeilijke moment met je kids (en die gaan er heus nog wel komen): “Bad moments don’t make bad mamas”.
So true……!
