En daar stond ik dan, helemaal klaar om de battle weer aan te gaan. Oorlogsstrepen op mijn gezicht. Bring ‘m on! Maar terwijl heel mijn being zich in de startpositie manouvreerde begon er iets aan me te knagen. En terwijl ik zoonlief stampend de trap op zag vliegen was ik al klaar om al schreeuwend zijn gekozen manier van voortbewegen te bekritiseren én corrigeren. En toen bedacht ik…. Hij is niet in discussie gegaan (hoera!) en hij ging meteen naar boven toen ik hem dat vriendelijk verzocht (yeah!). Dat hij vervolgens niet huppelend aan zijn tripje begon is te accepteren. Hij mág kwaad zijn, zolang hij zich respectvol blijft gedragen. En als je hem dan ook nog een kans geeft om zijn kant van het verhaal te doen zodra hij gekalmeerd is…. strijd gewonnen zonder strijd.

Pick your battles! Een levensmotto te vaak in de wind geslagen in de hitte van de strijd! Terwijl ik me er toch regelmatig erop betrap dat ik datzelfde advies meegeef aan anderen. Practice what you preach, girl!  Sommige battles zijn gewoonweg de moeite niet. Je hoeft niet deel te nemen aan elke discussie waar je voor uitgenodigd wordt. Het is een keuze.

En dat is niet alleen met je kids. De volwassen leeftijd bereiken blijkt geen garantie te zijn voor volwassen gedrag. It’s not a package deal! Je kiest je eigen gedrag. Dat gaat de ene keer wat soepeler dan de andere keer. Het is onderhevig aan emotie, beïnvloed door karakter en de mate waarin de emmer vol is (of juist leeg).

Soms is het een kwestie van aanhoren zonder het aan te nemen. (thanks Mies ?!) Dat vergt een dosis jezelf niet altijd zo serieus nemen. Let’s agree to disagree.

Welke battles zijn de moeite waard? Aan welke voorwaarden moet het voldoen? Wanneer ga je tegenover iemand staan, wanneer ernaast en wanneer loop je weg? Tijd voor wat richtlijnen.

Battles hoeven geen gevechten te worden. Alleen moet je wel allebei de intentie hebben om er uit te komen.

Is er sprake van wederzijds respect?

Zonder wederzijds respect is een battle alleen meer geneigd om conflict te veroorzaken. Als één of beide partijen de kant van het verhaal van de ander niet wil aanhoren en/of er begrip voor opbrengen, dan is de battle gedoemd te mislukken en zal het alleen maar schade toe brengen. Maybe another time, another place….

Is het probleem belangrijk genoeg?

Vind ik het probleem belangrijk genoeg om er mijn punt over te maken? Sommige dingen kun je beter gewoon laten, schouders ophalen en verder gaan. Bewaar je energie voor belangrijke zaken. Wie weet komt het nog wel een keer aan de orde en kun je dan opnieuwbeslissen of je je eraan waagt….

Is de persoon in kwestie belangrijk genoeg?

Met wie heb ik te maken, is het probleem belangrijk genoeg om de relatie op het spel te zetten? En als het iemand is die je niet zo goed kent, moet je het dan zo persoonlijk nemen? Of kan je ook aanhoren zonder het (persoonlijk) aan te nemen?

Is het none of the above…. walk away!

Ik hoor je denken…. natuurlijk is het piece of cake om deze zorgvuldig opgesteld richtlijnen te volgen als het probleem je niet zo aan ’t hart ligt… Of de relatie niet veel om handen heeft. Daarom is juist zo belangrijk dat je ze gebruikt in die situaties die wel wat voor je betekenen, of het nu het issue is of de relatie of beide.

Je zou de hele dag kunnen strijden omdat je overal een battle in ziet. Maar bedenk dan hoeveel invloed je zomaar iemand op je laat hebben. Not everyone or every thing is worth fighting for.

Afstand nemen, er tegenaan kijken en niet alles persoonlijk nemen maakt dat je jezelf alle vrijheid geeft om te kiezen wanneer je je energie in dingen steekt. En als dat even moeilijk is, slaap er dan een nachtje over, pak je lijstje van richtlijnen erbij en decide what’s worth it…. cause you’re worth it!

Hoe ga jij ermee om? Ben jij geneigd de strijd aan te gaan? Ben je er selectief in? Of ben je juist conflictmijdend? Wat werkt voor jou?